Σίγουρα όλοι μας ξέρουμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα είναι η διαταραχή της ισορροπίας του οικοσυστήματος, οποία προκαλεί κλιματικές αλλαγές . Σίγουρα όλοι μας κατηγορούμε το κράτος, τα εργοστάσια και γενικά άλλους εκτός από εμάς για την μόλυνση. Σίγουρα όλοι μας θέλουμε έναν καθαρό πλανήτη. Το ερώτημα όμως είναι : θέλουμε σίγουρα όλοι μας να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να πάρουμε τις ευθύνες μας;
Αγαπητοί μου, νομίζω ότι είναι καιρός να δούμε την αλήθεια όπως είναι και όχι όπως θέλουμε να είναι. Ας βγάλουμε πια τις παρωπίδες που οι ίδιοι έχουμε φορέσει στους εαυτούς μας. Έχει γίνει πια κλασσική η φράση: ‘Και εγώ τι να κάνω για να σταματήσει η μόλυνση; Το κράτος και τα εργοστάσια φταίνε!’
Φυσικά και αυτή η φράση έχει μια δόση αλήθειας. Δεν έχουμε όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Τα εργοστάσια είναι αυτά που χύνουν στην ατμόσφαιρα τόνους ‘δηλητήριο’ που έχουν ως συνεπεία να είναι Φεβρουάριος και να κυκλοφορούμε με κοντομάνικο. Το κράτος από την άλλη δεν ενδιαφέρεται και αντιμετωπίζει την μόλυνση σαν πρόβλημα χαμηλής σημασίας. Μάλλον, έχει άλλες προτεραιότητες.
Αλλά ας εξετάσουμε γιατί έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, ακριβώς στην αρχή ενός δρόμου χωρίς επιστροφή. Πολλοί είναι οι παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Κύριοι θύτες του περιβάλλοντος είναι τα εργοστάσια γιατί δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα με τόνους διοξειδίου του άνθρακα, ένα από τα κυριότερα αέρια που προκαλούν υπερθέρμανση του πλανήτη . Μόνο που τώρα αντιστράφηκαν οι όροι. Το θύμα αρχίζει να αντιδρά και ο θύτης σιγά σιγά λουφάζει.
Αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα στη αναζήτηση μας για τον φταίχτη. Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Τώρα πρέπει να σκεφτούμε βαθύτερα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. ‘Τι δουλειά έχουν τα εργοστάσια;’ Απάντηση: ‘Να παράγουν προϊόντα.’ ‘Για ποιους;’ Η απάντηση φυσικά είναι : ‘Για εμάς, τους καταναλωτές’ Και εδώ αγαπητοί αναγνώστες κάνει την εμφάνιση του ο καταναλωτισμός. Γιατί; Ας προχωρήσουμε λίγο ακόμα την σκέψη μας. . ‘Τα εργοστάσια παράγουν όσα προϊόντα χρειάζονται οι καταναλωτές. Αν οι απαιτήσεις των καταναλωτών αυξηθούν, περισσότερα προϊόντα θα πρέπει να παράγονται. Άρα περισσότερα εργοστάσια θα κτίζονται.’ Όμως κάτι λείπει. Μια σκέψη ακόμα. ‘Περισσότερα εργοστάσια σημαίνει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Περισσότερο από αυτό το αέριο στην ατμόσφαιρα σημαίνει αύξηση της θερμοκρασίας’. Αυτή είναι η σύνδεση του καταναλωτισμού και της μόλυνσης της ατμόσφαιρας και στην συγκεκριμένη περίπτωση και της αύξησης της θερμοκρασίας. Τόσο απλά. Δείτε το σαν ένα ντόμινο.
Η σημερινή κοινωνία είναι μια καθαρά καταναλωτική κοινωνία. Τα ΜΜΕ, τα περιοδικά και η πίεση που δεχόμαστε από τον περίγυρο μας αναγκάζει να αυξήσουμε τις απαιτήσεις και να δημιουργήσουμε νέες, επίπλαστες ανάγκες στον εαυτό μας. Για να είσαι ‘in’ πρέπει το κινητό σου [ή τα κινητά σου] να είναι κόκκινο, να έχει Bluetooth και να το κρεμάς και στον λαιμό σου σαν κόσμημα, χωρίς όμως να σε νοιάζει η ακτινοβολία του. Για να είσαι ‘trendy’ πρέπει να έχεις δέκα παντελόνια και είκοσι μπλουζάκια στην ντουλάπα σου τα οποία να είναι τα πιο ‘μαρκάτα’ άρα και τα πιο ακριβά του καταστήματος.
Εδώ έχουμε φτάσει. Στο ‘shopping therapy’ και σε ένα σπίτι γεμάτο άχρηστα πράγματα. Με τα υλικά αγαθά προσπαθούμε να καλύψουμε το κενό μέσα μας. Δεν μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε τι είναι ανάγκη και τι υπερβολή. Γιατί δεν είναι όλα υπερβολή. Τα δύο παντελόνια είναι ανάγκη. Τα δέκα είναι καταναλωτισμός όμως.
Άρα μετά από πολύ σκέψη, καταλαβαίνουμε ότι για να δούμε τον ένοχο, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κοιταχτούμε σε έναν καθρέφτη. Οι περισσότεροι που ακούν όλες αυτές τις θεωρίες, προσπαθούν να κλείσουν τα αυτιά τους. Λένε ότι όλα αυτά είναι πολύ ‘ψαγμένα’, ότι το ‘τραβάμε’ πολύ μακριά. Τα λόγια τους όμως είναι απλά η απόδειξη του φόβου τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αλλάξουν τις καταναλωτικές τους συνήθειες. Και αφού καταλάβαμε το γιατί και το ποιος ήρθε η ώρα να πάρουμε μια σημαντική απόφαση για το τι θέλουμε να κάνουμε. Το ερώτημα είναι απλό. Έχουμε όλοι το θάρρος να αποχωριστούμε όλες αυτές τις συνήθειες που μας χαρακτηρίζουν σαν μια ευτυχισμένη καταναλωτική κοινωνία; Ή προτιμάμε να συνεχίσουμε να αγοράζουμε και να μολύνουμε; Τι θέλουμε πραγματικά; Μια ζωή γεμάτη υπερβολή, ασφυκτικά γεμάτη από άχρηστα μπιχλιμπίδια σε ένα κόσμο όπου δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε; Ή μια ζωή όχι τόσο πολυτελή αλλά που θα μπορείς να κολυμπήσεις στη θάλασσα και να αναπνέεις καθαρό οξυγόνο;
Νιώθουμε σαν τον Ηρακλή μπροστά στους δρόμους της αρετής και της κακίας. Ο πρώτος ,της αρετής, είναι αρχικά στενός ,γεμάτος εμπόδια και δυσκολίες αλλά μετά ανοίγει και μας ανταμείβει. Ο δεύτερος είναι φαρδύς αρχικά αλλά μετά στενεύει και οδηγεί στην καταστροφή.
Ήρθε η ώρα του επιλόγου, της απόφασης. Αν επιλέξουμε να στερηθούμε λίγα πράγματα, ας ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ προσπάθεια και κόπο αλλά να είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος θα εκτιμήσουμε πιο πολύ το φωτεινό μπλε του ουρανού από το φωτεινό μπλε μιας συσκευασίας. Αν πάλι διαλέξουμε μια ζωή όπου πρώτη θέση έχουν οι υλικές μας ανάγκες και τίποτε άλλο, τότε ας κοιτάξουμε το ηλιοβασίλεμα. Δεν νομίζω ότι στο μέλλον θα είναι δυνατόν να το κάνουμε…
No comments:
Post a Comment